Shine A Light

" May the good lord shine a light on you
Make every song your favourite tune
May the good lord shine a light on you
Warm like the evening sun "

- from Shine A Light, by The Rolling Stones





Toen ik met Steven, Lisa en Jessie op weg was stonden er altijd keigoeie cd's op in de auto. 1 van de cd's die keivaak opstond was " Stripped " van The Rolling Stones.
Een geweldig lied op die cd is " Shine A Light ".

Steven, Lisa, Jessie : THIS ONE IS FOR YOU GUYS :D


Rolling Stones - Shine A Light

URL : http://www.youtube.com/watch?v=uuLsNZzg-Rw
Video :



Lyrics :

Saw you stretched out in room ten-o-nine
With a smile on your face
And a tear right in your eye
Couldnt see to get a line on you
My sweet honey love
Berber jewlry jangling down the street
Make you shut your eyes at evry woman that you meet
Couldn not seem to get a high on you
My sweet honey love

May the good lord shine a light on you
Make every song your favourite tune
May the good lord shine a light on you
Warm like the evening sun

Well, youre drunk in the alley, baby
With your clothes all torn
And your late night friends
Leave you in the cold grey dawn
Just seemed too many flies on you
I just cant brush them off

Angels beating all their wings in time
With smiles on their faces
And a gleam right in their eyes
Thought I heard one sigh for you
Come on up, come on up, now
Come on up, now

May the good lord shine a light on you
Make every song you sing your favourite tune
May the good lord shine a light on you
Warm like the evening sun

Groetjes,
Pieter

Horseback Riding

" Over the river and through the wood,
To grandfather's house we go;
The horse knows the way
To carry the sleigh,
Through the white and drifted snow.
(first verse) "

-Lydia Maria Child, "The New-England Boy's Song about Thanksgiving Day" from "Flowers for Children", 1845




Hey allemaal,

't Zijn nog maar twee dagen voor ik het vliegtuig opstap, en ik ben keinerveus!
Gelukkig kan ik de stress en nervositeit wat bedwangen door mijn laatste uren met vrienden door te brengen.

Eergisteren was keizalig! Nadat ik de film ' Up ' was gaan kijken met Chris en Katie is Steven mij komen oppikken om met zijn vriendin Jessica ( Jessie ) te gaan paardrijden. Jessie heeft een boerderij, en paardrijden is haar favoriete hobby, dus dankzij hen had ik de kans om dat ook eens te proberen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel wat schrik had voor ik op ' Boy ', het grootste paard in de stal, kroop. Dat beest was gigantisch :D. Eerst heeft Jessie mij wat basisbewegingen geleerd, en iets later zat ik al toertjes te doen langs de hekken.
Dat ging allemaal vrij traag, maar dat was genoeg voor mij, want toen ik wat meer ' gas ' gaf voelde ik mij toch niet echt meer veilig!



( Steven en ik, klaar voor een ritje langs de velden )

Boy was een beetje onrustig die dag, dus Jessie heeft hem wat moeten kalmeren. Daarna heb ik nog op een ander paard gezeten, en zijn we een toertje gaan doen langs de velden van de boerderij. Dat was ongelooflijk mooi. 't Was keigoed weer ( 30 graden, mooie blauwe lucht ), en het leek alsof we zo uit een westernfilm kwamen.



( Jessie op het ezeltje )

Jessie had ook een keigrappig ezeltje waar ze even heeft opgezeten, en Lisa ( Stevens mama ) is ook nog afgekomen om ons te zien paardrijden. Ik voelde mij een echte cowboy met mijn hemdje en mijn botten. Alleen de cowboyhoed ontbrak!



( op het kleiner paard waarvan ik de naam vergeten ben )

We zijn daar een paar uur gebleven en ik heb Jessie wat geholpen met het uitkuisen van de waterbakken voor de paarden. Daarna was het tijd voor het afscheid, en dat was supermoeilijk. Steven ging mij naar huis brengen, maar van Jessie moest ik al afscheid nemen. Na een lange dikke knuffel en wat woorden was ik op weg naar huis.

Later, toen Steven bij mij thuis aankwam, nam ik ook van hem afscheid. Zijn mama had nog een klein cadeautje meegegeven ( de CD ' Stripped ' van The Rolling Stones ) en daar was ik keiblij mee, omdat we altijd naar die CD luisterden als we samen weggingen. Het eerste echt zware afscheid is voorbij en ik moet zeggen dat het echt niet makkelijk was!

Groetjes,
Pieter

Up

" Carl Fredricksen: You got a "run away in terror" badge?
Russell: No.
Carl Fredricksen: Time to earn it! "

- Quote from the movie " Up "




Hey iedereen,

De laatste dagen worden hier gevuld met mooie momenten en dat was gisteren niet anders, toen ik met Chris, Katie , haar broertje Ryan en mijn gastbroer Jeremy naar " Up " ben gaan kijken.



( de twee hoofdpersonages, een oud mannetje en een 8-jarig scoutsjongetje )

Wow. Wat een film. Echt ongelooflijk. Het verhaal is simpel. De film begint met een oude man die weigert om in een rusthuis opgenomen te worden. Vermits hij zijn hele leven ballonverkoper was blaast hij duizenden ballonnen op, maakt ze vast aan zijn huis en vliegt weg met zijn hele inboedel. Zuid-Amerika is de bestemming. Gedurende de hele film wordt hij achtervolgd door een onschuldig scoutsjongetje, die een laatste badge wil verdienen door een bejaarde te helpen. En vanaf daar is het avontuur, avontuur, en nog eens avontuur.



Als je de kans krijgt om naar deze film te gaan kijken, dan moet je ze grijpen, want alles zit echt goed. Geweldige soundtrack, mooie beelden en vooral een aangrijpend verhaal.
Dat ze dat met een cartoon kunnen doen is geweldig.

Voila, dat was weer een mooi dagje uit met twee supergoeie vrienden. Jeremy en Katie's broertje Ryan vonden het ook een mooie film.

Toen ik thuiskwam vond ik een kaartje en een pakje op mijn bureau, en blijkbaar was Mrs. Knappins langsgeweest met een cadeautje. Zalig e! En dat is mijn turnleerkracht. Ik had voor haar ook een kaartje maar dat ga ik later gaan afleveren.
Mijn cadeautje was een soort van ketting voor jongens, iets heel sjiek. Mrs Knappins had de truck genomen, en toen ze achteruit reed op de oprit had ze de brievenbus mee. Supergrappig! Gelukkig heeft Brandon dat allemaal snel opgelapt met een paar kloppen van de hamer, en was alles daarna terug mooi in orde.

Gisterenavond ben ik ook met Steven, Lisa en Jessie gaan eten in Lucky's. Omdat zij mij naar zoveel plaatsen hadden meegenomen vond ik dat gepast, en het eten was weer steengoed natuurlijk. Lucky's is het zaligste restaurant ever! Ik had een cadeautje voor hen ( een fotokader met een mooie foto van Jessie en Steven ) en een mooie kaart, en ze waren supercontent. Daarna hebben we nog wat rondgereden in de auto om naar overstroomde plaatsen te gaan kijken ( het heeft hier een paar dagen stevig geregend ), en rond 23u 's avonds was ik thuis. Ik nam afscheid van Lisa, omdat ik verwacht dat ik haar niet meer ga terugzien, maar Jessie en Steven zie ik normaal vandaag omdat we gaan paardrijden. Dat gaat ook de eerste keer zijn. Joepie!

Groetjes,
Pieter

Mudvolleyball at Emalee's

" He who does not weep, does not see "
- Les Miserables




Hey allemaal,

De dagen beginnen te korten, en voor mij gaan ze tien keer zo snel omdat er zoveel te doen is. Laten we eens beginnen met deze zondag, want dit weekend was druk zoals altijd, en er valt weer veel te vertellen natuurlijk.

Ik stond zondag op met een dikke glimlach op het gezicht, vermits ik de avond ervoor met 80 dollar was thuisgekomen van het casino. Veel had ik niet geslapen die ochtend, we waren immers pas thuis in de vroege uurtjes, maar een nieuwe dag brengt nieuwe avonturen en dat was genoeg reden om op te staan :-)

Na een gezellig ontbijt met de familie ben ik naar het ' open house ' van Chris Page vertrokken. 't Was keigoed weer ( in de 30 graden ), en er was superveel volk. Omdat Chris 1 van mijn beste vrienden is kon ik zijn feest natuurlijk niet missen, en ik ben daar een paar uur gebleven.

Daarna zijn we met de familie naar Emalee Diller's open house gereden. Emalee is een goeie vriendin, en het zijn de Diller's die onze uitwisselingsstudent ' Pong ' in huis hebben genomen, dat zijn dus goeie vrienden van de familie.
Daar heb ik superveel vrienden teruggezien. Ik heb echt chance dat ik al die mensen zie op die grote feesten, omdat ik ook direct afscheid van hen kan nemen. Dat klinkt misschien droevig, maar niets is erger dan vertrekken zonder afscheid te nemen!

Op Emalee's feest heb ik dus een paar belangrijke mensen teruggezien, zoals Mrs. Knappins, mijn favoriete leerkracht, en een paar vrienden vanop school die ik al een tijdje niet meer gezien had zoals Kayla Muxlow. Na een tijdje zijn we daar ook vertrokken, met een volle maag natuurlijk, want er was weer megaveel eten.

Blijkbaar waren er nog wat dingen te doen die avond, want ik kreeg een bericht van Emalee met de vraag of ik ' mudvolleyball ' wou komen spelen bij haar thuis. Blijkbaar had ze het net opgezet en was er een hele 'pit' vol modder waar we konden spelen, en ze had keiveel mensen gebeld om af te komen. Ik sprong op mijn fietsje ( ik had zin om eens de grote coureur uit te hangen ) en na een minuutje of twintig kwam ik aan bij Emalee met kleren die vuil mochten worden.

Dames en heren, ' Mudvolleyball ' is ge-wel-dig. Wij waren bijna onherkenbaar na een half uur, en dat was ook wel de bedoeling denk ik. Na een tijdje waren we geen volleybal meer aan het spelen, maar elkaar aan het bekladden met modder, en we hebben ons daar supergoed geamuseerd. Ik heb maar twee foto's, die hierboven en dan die van Sandi en Kristen hieronder, maar dat toont genoeg denk ik.
Ik ben er trouwens van overtuigd dat alles wat in de modder wordt gedaan, geweldig is. Mijn varkenskant komt naar boven denk ik :-)



( Kristen en Sandi )

Verder ben ik gisteren en eergisteren mijn valiezen beginnen pakken, en amai, 't gaat moeilijk worden om alles in die twee valiezen te krijgen :D. Ik probeer zoveel mogelijk tijd door te brengen met de familie, en dat is goed aan het lukken. Vermits zij een jaar voor mij gezorgd hebben vind ik dat niet meer dan normaal! Gelukkig laat Tina mij 's avonds nog uitgaan naar feestjes waar ik afscheid kan nemen van vrienden, want dat is ook wel nodig.

Gisteren ben ik Brandon gaan helpen op het werk, en ik was blij dat ik ook met hem nog wat tijd kon doorbrengen voor het vertrek. Hij en zijn baas apprecieerden het dat ik kwam helpen met het verplaatsen van hout, en ik vond het leuk, dus dat was een win-win situatie :D.

Voila, 't is al woensdag. Vanavond ga ik uit eten met Lisa, Steven en Jessie, en voor hen heb ik een klein cadeautje omdat zij toch wel veel voor mij betekend hebben dit jaar. Ik zie het zitten. Nog 5 dagen, echt gek e!

Groetjes,
Pieter

The Soaring Eagle Casino

" Money won is twice as sweet as money earned. "
- From the movie The Color of Money




Hi everyone!

Een beetje een zorgwekkende titel, maar geen nood, ik ben geen miljoenen kwijtgeraakt, integendeel !

Gisteren belde Steven mij op met de vraag of ik geen zin had om met hem, zijn mama Lisa en stiefpapa Marty naar ' The Soaring Eagle Casino ' te gaan.
Ik vroeg mij af of wij daar wel gingen binnenmogen, maar Lisa stond erop dat ik meeging en vertelde ons dat we er met onze 18 jaar ( 19 in mijn geval ) zeker gingen binnenmogen.



Ik ben natuurlijk wat achterdochtig, want casino's zijn casino's, maar Lisa vertelde ons dat we voor centjes en kwartjes konden spelen en dat we helemaal niet veel geld moesten uitgeven. Ik had uiteindelijk 40 dollar mee om mee te ' gokken ', en rond 20 uur zaten we in de auto op weg naar Mount Pleasant.

[ Noot voor de autoliefhebbers ] Marty, Steven's stiefpapa, is trucker en heeft dagelijks superdure auto's op zijn camion. Marty heeft ons de auto's in zijn truck laten zien ( hij had onder andere een Mercedes van 140000 dollar ), en hij had ook een Lotus Elise waar wij mochten gaan inzitten. Zalig! Voor we naar het casino vertrokken heeft hij ons die auto's vlug getoond, en de interieuren waren echt extravagant.



( Lotus Elise ) )

Waar zaten we ? Oh ja, we zijn dus op weg naar Mount Pleasant ( wat toch twee uur ver is ) en na een kort bezoek aan 1 van Lisa's vrienden in Flint kwamen we aan in een enorm luxueus ' resort '. The Soaring Eagle ligt op beschermd gebied van de indianen, en zij zijn daar dus de baas.



( de gang van het hotel naast het casino, echt sjiek allemaal )

Een tijdje na aankomst ging ik met Lisa, Steven en Marty mijn ' Classic Player's Card halen ' ( dat is een GRATIS kaart waarmee je voor 10 dollar ' slots ' kan spelen, als welkomstgeschenk in het casino ). Die kaart, dames en heren, was het begin van een ge-wel-dige avond als amateur-gokker ( het gaat precies toch niet al te goed met mij he :D )



( de buitenkant van het hotel naast het casino )

Wij begonnen dus allemaal op ' slots ' te spelen, en ik begon kwartjes in te zetten, omdat ik mijn speelgeld toch niet te snel wou kwijtzijn.
Blijkbaar had ik gisteren enorm veel chance, want na twee minuten had ik op 1 van de slots al 14 dollar gewonnen. Ik kreeg een voucher, en die voucher kon ik dan voor echt geld gaan omruilen. Mijn avond kon toen al niet meer stuk, want ik was 14 dollar rijker zonder ook maar een cent uit te geven.

Natuurlijk zijn we daar een paar uur gebleven ( Lisa speelt graag op de slots en was geld aan het winnen ), en na een tijd begon het toch wat te kriebelen om iets te doen met die 14 dollar. Ik dacht, je leeft maar 1 keer, en ik had toch eerder al geluk gehad, dus laat ik dat hier eens gaan inzetten.

Ondanks mijn mooie winst aan de slotmachines wou ik toch eens de echte casinoganger uithangen en aan een echte tafel spelen. Er waren veel keuzes : poker, blackjack, roulette,... Omdat ik geen meester ben in kaartspelen wou ik de roulette-tafel eens proberen. En daar, aan die roulette-tafel, had het voor mij kunnen eindigen na 2 minuten, maar blijkbaar waren de goden mij goed gezind :D

't Was supergrappig, ik kwam daar aan en vroeg of ik mijn 14 dollar in ' chips ' mocht hebben, en dat was natuurlijk geen probleem. Maar de mensen rond mij smeten daar echt met hun geld ( die gaven chips van 25 dollar uit alsof het niets was ) en bekeken mij alsof ik een of andere zwerver was die zijn laatste geld kwam uitgeven.
Allemaal goed en wel dus, en ik zet mijn 14 dollar in op zwart.

Bang, ik heb chance en mijn geld wordt verdubbeld! 28 dollar dames en heren. Op dat moment zullen sommigen onder jullie waarschijnlijk al gestopt zijn, maar ik dacht als een echte gokker dus ik ging door. Om de een of andere reden leken de mensen rondom mij echt keiveel geld te verliezen. Maar ik bleef telkens die 14 dollar inzetten ( ik kreeg al chips van 5 dollar terug die ik wijselijk bijhield ) en zo had ik altijd wat chips om in te zetten.

Bij deze wil ik even noteren : ik zette ofwel in op rood, of op zwart. Ik zette dus geen chips in op bepaalde nummers. Dat wil dus zeggen dat ik telkens 50 percent kans had om te winnen.

Ik was met een jonge madam aan het praten die het blijkbaar fascinerend vond dat ik van Belgie was, en ik voelde mij een beetje als James Bond in ' Casino Royale ' toen ik wat geld begon te winnen. En zo ging dat even verder. Telkens diezelfde 14 dollar inzetten, nooit meer, en de winst bijhouden. En het gokken ging verder.

En ik win. En ik win. En ik win. En ik win. En het lijkt alsof ik maar ga blijven winnen, maar op een gegeven moment was mijn gok fout en was ik mijn 14 dollar kwijt.
Ik dacht, mijn geluk is op, dus ik stop ermee. En dat heb ik dan ook gedaan.
MAAR, beste mensen, ondertussen had ik een stapel chips van 5 dollar liggen, die ik eens ging tellen.

Na een minuutje kwam ik tot het besef dat ik 100 dollar had gewonnen. 100 dollar! Zalig gewoon. Ik stop met spelen, ga mijn geld halen aan de kassa, en ben 100 dollar rijker. Momenteel heb ik nog altijd geen eigen geld uitgegeven.
Ik liep tot bij Lisa om het goede nieuws te verkondigen, en die was superblij, niet alleen omdat ik zoveel geluk had gehad maar omdat zij ook aan het winnen was.

Voila, op dit moment is het ongeveer 3u 's nachts. En als je niet gestopt was met gokken na de 14 dollar, dan was je waarschijnlijk zeker gestopt na de 100 dollar.
Wel, vermits dit allemaal pure winst was wou ik nog een laatste gokje wagen.
Ik dacht, ik zet een laatste 20 dollar in, en als ik win ga ik door met die 20 dollar, zoniet, dan stop ik voor de rest van de avond.

Uiteindelijk bleek dat mijn geluk op was, want na het verlies van die 20 dollar ben ik wijselijk gestopt. Met alle Chinezen, maar niet met den deze :D ( nu ik eraan denk, er waren een paar Aziaten aan het gokken ). En zo stapte ik met 80 dollar winst in de auto op het einde van de avond.

GEWELDIG! Mama en papa, als jullie dit lezen, niet boos zijn, want ik zou er mijn eigen geld nooit aan uitgegeven hebben :D

Voila. Een memorabele avond in ' The Soaring Eagle Casino '. En dat komt zelfs niet omdat ik geld gewonnen heb, 't was gewoon een superleuke avond met Lisa, Steven en Marty. Supergoeie vrienden die ik nooit ga vergeten.

Groetjes,
Pieter

Saying Goodbye To The Hernandez Family

"A man travels the world over in search of what he needs, and returns home to find it."
- George Moore




Hey iedereen,

We zijn alweer een familiefeest verder! Deze keer heb ik afscheid genomen van Tina's kant van de familie. Grandma Shirley en Grandpa Rick zijn afgekomen, alsook Toni, Michelle, Marie en Angie. Dat zijn zussen, nichten, ik weet het zelf allemaal niet echt goed :-)


( Rylyn, 1 van de nichtjes die ook op mijn Graduation party aanwezig was )

In de voormiddag heb ik Tina wat geholpen met het opzetten van tafels,... en heb ik mijn kamer wat opgeruimd. Rond 13 uur kwam de familie aan, en dan is het feest begonnen! 't Was supergoed weer buiten, en we konden dus buiten eten.
Er waren alweer een hele hoop kinderen aanwezig, en we hebben een paar uur buiten gespeeld. Volleybal, baseball,... we hebben het allemaal gedaan.

Rond 16u was het tijd voor een echte Mexicaanse traditie : de Pinata. Dat is een kartonnen schoen, ster, ...( kan alle vormen aannemen ) gevuld met snoepjes, die je vervolgens geblinddoekt moet kapotslaan zodat alle snoepgoed eruitvalt.
Ik had van Steven een pinata gekregen voor mijn verjaardag, maar we gingen wachten tot de gelegenheid zich voordeed om dat ding kapot te slaan.











Eerst zetten ze dus een blinddoek op je hoofd, daarna wordt je drie keer rondgedraaid, en vervolgens begin je met een baseballbat in het rond te zwaaien, hopend dat je iets raakt. De kinderen hebben het eerst geprobeerd, maar ik heb toch de genadeslag mogen uitdelen waardoor de ganse hoop snoep voor het grijpen lag in de tuin.



( de kleine kindjes werden vergezeld door een groot kindje om naar snoep te zoeken in de tuin )

Vervolgens werd ik vriendelijk verzocht om mij naar de andere kant van de tuin te begeven. Toen ik goed en wel besefte dat er een konvooi kinderen met ' Silly String ' ( spuitbussen die ze met carnaval gebruiken ) kwam afgelopen was het al te laat, en heb ik natuurlijk de volle lading gekregen :D





( ik na de ' Silly String ' invasie )

Voila, op dat moment was het al 18u en begon iedereen stilaan naar huis te gaan.
' t Was alweer een mooie dag, maar 't was natuurlijk ook weer moeilijk om afscheid te nemen van die mensen, vooral van Tina's mama, die vaak langskwam en waar ik lange gesprekken mee heb gehad.

Die avond was het tijd voor iets anders :-). Maar daarover kom je later meer te weten!

Groetjes,
Pieter

Saying Goodbye To The Ayotte Family

"A family portrait is only complete with love to fill its frame."
- Wes Fessler




Hey iedereen,

Zoals jullie wel weten loopt mijn uitwisseling hier bijna op zijn einde.
Voor mij wil dat zeggen dat ik uit elke dag het maximum haal, en dat heeft natuurlijk zijn gevolgen, namelijk dat deze website niet meer upgedate geraakt!



( Brandon met Sasha, ons hondje )

Eerst en vooral ga ik een paar dagen terug, naar vorige zondag. Ik kwam net tot de conclusie dat ik daarover nog niets geschreven had, en het was een geweldige dag die ik hier toch zeker niet mag vergeten.



( Clark en Norma , de ouders van Brandon )

Zondag is de familie van Brandon afgekomen om afscheid van mij te nemen. Dat zijn Brandon's ouders ( Clark en Norma ) en de familie van Brandon's zus Rhonda ( Jon, Clarke, Travis en Laura ). Er was meer dan 1 familiefeest waarop ik mij met dit gezin supergoed geamuseerd heb, en dat was op dit feest niet anders.



( Laura en Rhonda )

Rond 14u 's namiddags kwamen ze aan in Brown City. Tina had eten gemaakt ( sloppy joe's ), en omdat het zo warm was konden we buiten eten. Ik heb lang met Jon en Rhonda zitten praten op onze schommel, en met de kinderen heb ik baseball en football zitten spelen. Jacob lag in het zwembad ( dat is een scene die zich hier heel vaak afspeelt :-) ) en Jeremy speelde met ons mee.



( Laura en Ryan, 1 van Jeremy's vrienden die ook aanwezig was )



( Tina in actie )



( Jacob met een sprintje )



( baseball = geweldig )

Brandon had ook twee vrienden van het werk uitgenodigd die ik gedurende het jaar een paar keer ontmoet heb. Dan Parr ( die met ons de 5k heeft gelopen ), en Bill Paschke en zijn zoontje Hunter waren er ook. En dan waren we compleet voor de rest van de namiddag.



( Brandon en Bill )

We hebben met gans de familie in de tuin baseball gespeeld, en Brandon heeft met zijn vrienden wat ' horseshoes ' zitten spelen. 't Was een enorm relax dagje en daar was ik blij om, want niemand houdt van stress op een zondag!

De dag vloog uiteindelijk voorbij, en zo kwam het dat ik rond 18u van de Armstead - Ayotte familie afscheid moest nemen. Echt zwaar viel het niet, maar dat kwam omdat ik het allemaal nog niet echt goed besefte toen zij de deur uit waren. Elk afscheid is moeilijk, maar 't is fascinerend dat het je pas raakt op momenten die je nooit verwacht.

Nog even een kleine noot : vermits Jon's hobby fotografie is heeft hij mijn ' senior pictures ' genomen. Het is hier de gewoonte voor laatstejaars om foto's te laten nemen door een professionele fotograaf, en dan keiveel kopies te maken om uit te delen aan je vrienden. Omdat dat echter superduur is ( 300-400 dollar ), heeft Jon gratis een kleine fotosessie gepland in de tuin, en hieronder zie je wat ervan gekomen is!



















Voila, dat was al een eerste afscheid. Morgen is er nog een feestje, deze keer met Tina's familie. Het gaat hier zo snel dat ik niet meer kan volgen!

Groetjes,
Pieter

Adventures On A Saturday

" You know a dream is like a river, ever changing as it flows.
And a dreamer's just a vessel that must follow where it goes.
Trying to learn from what's behind you and never knowing what's in store
makes each day a constant battle just to stay between the shores.
And I will sail my vessel 'til the river runs dry.
Like a bird upon the wind, these waters are my sky.
I'll never reach my destination if I never try,
So I will sail my vessel 'til the river runs dry.
Too many times we stand aside and let the water slip away.
To what we put off 'til tomorrow has now become today.
So don't you sit upon the shore and say you're satisfied.
Choose to chance the rapids and dare to dance the tides. "
- Garth Brooks



( foto uit de oude doos , tijdens de ' dress up days ' in Februari )

Hey allemaal,

Deze zaterdag was het weer tijd voor een aantal 'open houses', en vermits wij hier geen enkel (afscheids-)feestje willen missen waren we weer de hele dag op weg!

Na het lopen had ik blijkbaar nog genoeg kracht om weg te gaan, en dat zal waarschijnlijk te maken hebben met de lasagne die ik rond 11u 's ochtends binnenspeelde :-). Zo vroeg opstaan, het doet wat met je eetlust!

Rond 14u 's namiddags zijn Jodi en Holly mij thuis komen oppikken, en vervolgens hebben we ongeveer een halfuurtje gereden naar het feest van Alicia McClelland in Capac. Erg lang zijn we daar niet gebleven, maar het is hier de beleefdheid om op elk feest iets te eten ( er is altijd superveel eten aanwezig ), dus daar hebben we wel wat tijd aan besteed.

Daarna reden we naar de Melvin Fire Hall, waar Aaron Nichol's open house plaatsvond.
Aaron is 1 van mijn beste vrienden, en zowel hij als Alicia waren mede-assistenten in Gym Class. En omdat we voor dat vak nooit veel moesten doen was dat een beetje een praatles :-). Het was een mooie dag voor een open house, en alles was buiten te doen. Aaron was blij dat we afgekomen waren, en we zijn daar een tijdje gebleven.
Ook Jordan en Holly, twee goeie vrienden, waren aanwezig.

Ondertussen was het al ongeveer 19 uur, en moesten we nog naar 1 van de belangrijkste open houses : dat van Gus Dufort. We moesten daarvoor wel helemaal tot in Otter Lake rijden, wat toch een rit is van bijna 45 minuten, maar we hadden het ervoor over want Gus is een van de mensen waar wij toch veel mee uithangen.

Toen we daar aankwamen was er megaveel volk en NOG meer eten.
Er hing een varken aan het spit, en Gus vertelde hoe hij dat varken zelf de keel had doorgesneden met een mes, om dan alle poten,.... af te zagen en het varken met alle eetbare stukken aan het spit te hangen.
Beste mensen : dit was geen grap. Gus gaat zoals veel Amerikanen in de winter jagen, en ze doen hier net hetzelfde met herten, kalkoenen,... Ergens in de tuin waren alle ledematen en niet-eetbare organen te vinden, en met trots heeft hij dat ons getoond.
Amai! 't Was wel een lekker varkentje, het mag gezegd worden :-)

Daar zijn we het langste gebleven, maar toen het begon te regenen zijn we stilaan teruggekeerd naar Brown City. Toen we bij Jodi aankwamen had iedereen zin om uit te gaan die avond, en we wisten allemaal van een feestje in Carsonville, waar iedereen naartoe ging gaan. We zijn dus 's avonds de baan opgegaan, en vermits Carsonville bijna een uur rijden was duurde het wel even om daar te geraken.

In Brown City werd vuurwerk afgestoken, om het einde van de Brown City Days te vieren, en dat vuurwerk zagen we vanuit de auto op weg naar Carsonville.

Uiteindelijk bleek dat de politie het feest had stilgelegd wegens geluidsoverlast net voor wij aankwamen, en dat wou zeggen dat wij een uur voor niets hadden gereden!
Enorm dom dus, want wij hadden de malchance om helemaal terug te moeten rijden.
We zijn rond 12u 's nachts nog aan McDonald's gepasseerd ( gewoonte, traditie, ik weet zelf niet hoe ik dat moet beschrijven ), en uiteindelijk keerden we na een vermoeiende dag terug naar huis.

Voila, spijtig van dat afgelaste feestje, maar de twee uur in de auto met een paar van mijn beste vrienden ( Kayla, Jodi, Holly, Alex en Shawn ) waren zeker en vast de moeite waard. En een dag gespendeerd met de vrienden is een goed gespendeerde dag!
( wordt dat zo gezegd? )

Groetjes,
Pieter

P.S: Foto's komen later!

The Duane E. Smith Memorial Run

" Every morning in Africa, a gazelle wakes up.
It knows it must outrun the fastest lion or it will be killed.
Every morning in Africa, a lion wakes up.
It knows that it must run faster than the slowest gazelle, or it will starve.
It doesn't matter whether you're a lion or a gazelle
when the sun comes up you'd better be running. "
-Anon




( de laatste 50 meter, een Belg is aanwezig in Brown City)

Hey allemaal,

Ongelooflijk, 't is al maandag ondertussen en ik sta alweer twee schrijfdagen achter!
Ik heb een super weekend gehad, maar alweer druk druk druk, dus ik ga alles eens beginnen overlopen.

Eerst en vooral, zeer belangrijk, en daarom ook de titel van dit stukje :
The Duane E. Smith Memorial Run!
Een beetje geschiedenis :

Een paar weekjes geleden vroeg Brandon mij of ik met hem een race van 5km wou lopen gedurende het Brown City Festival. Vermits ik dat wel een goed idee vond ben ik wat beginnen trainen voor deze loop, twee weken voor aanvang van de race.
Bij deze wil ik toch eventjes vermelden dat de conditie ver te zoeken was, en dat lopen toch niet echt mijn favoriete sport is. Maar ik had het beloofd aan Brandon, dus deelnemen zou ik :-)

De laatste twee weken heb ik dus langs de akkers van Brown City zitten lopen en lopen om daar toch een deftig resultaat neer te zetten. En deze zaterdag was het dus zover.

Tina vond dat ik met mijn Belgische vlag moest lopen, zodat ik mijn land kon vertegenwoordigen, en dat vond ik eigenlijk geen slecht idee. Dus ik kwam daar aan rond 7u30 's morgens om te registreren voor de race, klaar om te beginnen lopen, met mijn Belgische vlag op de rug.
Ik was met Brandon al eens op het parcours gaan lopen maar ik kon hem totaal niet volgen, dus mijn doel was om die 5 kilometer vrij snel te lopen zonder te stappen.



( ik met mijn vlag, toen ik de playlist op mijn Ipod aan het opstellen was )

Voor de mensen die zich afvragen waarom mijn gastpapa, die 34 jaar is, een pak sneller loopt dan ik, heb ik de volgende verklaring :-).
Brandon is een triathleet en een marathonloper, hij loopt elke dag voor hij naar het werk gaat, en zijn doel was om deze race te winnen :-). Het zou dus sowieso heel moeilijk geweest zijn om zijn tempo te volgen.



( Brandon aan de start, hij is de tweede van links )

Uiteindelijk begon de race dan, en ik heb me heel goed geamuseerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dacht dat ik ging sterven die laatste 500 meter, maar dat is gelukkig toch niet gebeurd :-).



( Brandon spurt naar de finish )

Brandon kwam binnen als 4e ( en 1e in zijn leeftijdsgroep ), en ik was 19e ( en 5e in mijn leeftijdsgroep ). Er waren ongeveer 125-150 inschrijvingen, dus op 19 eindigen is toch niet slecht voor iemand die nooit loopt vind ik :-). Ik was dus trots op mezelf :-). Sommige mensen die hun fototoestel meehadden wouden foto's van mij met mijn vlag, die ze nog nooit gezien hadden :-)



( Brandon en ik na de finish )



( Brandon, ik en Andrew Tidrick, een andere loper )

Voila, deze prestatie mocht toch vermeld worden denk ik :-). De rest van de dag was weer een opeenvolging van ' open houses ', en daar vertel ik later wat meer over.

Groetjes,
Pieter