Dilemma

Vanavond zat ik twee uur lang te piekeren over iets dat voor sommige mensen heel simpel zou zijn, en voor andere mensen iets minder simpel :-), veronderstel ik. Omdat ik er zolang heb over nagedacht, wil ik jullie allemaal ook eens vragen wat jullie zouden doen in mijn situatie. Er gewoon eens over nadenken is al goed :-), maar de mensen die graag willen antwoorden, mogen onder dit bericht op de 'reply' knop klikken!
Maar ik ga jullie niet meer laten wachten, hier komt het!

Het verhaal begint technisch gezien al een paar maanden geleden.
Het begon allemaal met mijn portefeuille. Ik had een portefeuille van Belgie mee naar Amerika, maar 't was zo een dikke portefeuille, zo iets onhandig dat niet goed in je broekzak past. Dus vroeg ik aan Brandon, mijn gastpapa, of hij soms geen gewoon zakje had met een ritssluiting om mijn geld en zo van die dingen in te steken.

Vermits mijn zakje altijd zwaarder en zwaarder werd door het klein geld dat erin zat, besloot ik om al mijn klein geld in potjes te steken.
Dat klein geld gebruikte ik later om poker te spelen met mijn mama Tina, en soms ook met mijn papa en zijn vrienden op onze maandelijke pokeravond. We speelden nooit met veel geld, alleen met kwartjes, maar ik leek elke keer toch wel een paar dollars te winnen.

Toen kwam ik op het fameuze gedacht : Wat als ik nu eens al dat klein geld bijhoud en spaar om eens iets voor mij te kopen, zoals een goeie mp3 speler ( het zou wel nog eventjes duren eer ik daar zou geraken met de hoeveelheid muntjes die ik nog maar had ). Dus wat begon ik te doen : ik probeerde zoveel mogelijk te letten op wat ik kocht, om veel klein geld te hebben, om zo dichter bij mijn doel te komen ( ik weet het, het klinkt heel dom ). Maar ik dacht. 't Is uiteindelijk toch maar 'klein geld', dus veel verschil gaat het niet maken op mijn rekening.

Maar nu komen we dus bij de kern van het verhaal. Na 4 maanden had ik al een hele hoop klein geld, en ik was al superhard aan het verlangen naar die mooie Ipod die ik al zo vaak in de winkel had zien staan ( ik weet het, shame on me, zo materialistisch ! ). Ik had speciaal geprobeerd om gedurende mijn verblijf hier niet teveel 'overbodige' dingen te kopen, zodat ik mijn toekomstige aankoop een beetje kon rechtvaardigen.

Nu, wat is er gebeurd dat ik hier een heel verhaal moet van maken ?
Toen ik vandaag op school aankwam zag ik een affiche aan de muur waarop ' Contribute for the Change Competition ! ' stond. Ik vroeg me af wat dit was, tot mijn leerkracht Psychologie mij uitlegde dat elke leekracht deze week zoveel mogelijk klein geld moest verzamelen van zijn leerlingen. Met dat klein geld ging men kerstcadeautjes kopen voor kinderen in Brown City die het niet breed hadden. Alles ging dan verzameld worden in 1 grote pot, en vervolgens gingen de kerstcadeautjes worden gekocht.

Je ziet het dus al komen : Ik dacht ' ja lap ' ( ik weet het, 't is echt slecht van mij ) en 5 minuten later begon mijn geweten al te knagen, want hoelang had ik die blinkende Ipod al niet gewild ? Ik kwam dus thuis en ik kon het mij niet laten om mijn klein geld te tellen. Ik was verbaasd toen ik zag hoeveel er in mijn potje zat en kwam tot de conclusie dat ik 77 dollar ( da's iets meer dan 50 euro schat ik ) had in klein geld. Eventjes wiskundig berekenen : voor mijn Ipod van 150 dollar had ik dus al de helft.

Maar natuurlijk was ik op dat moment al helemaal niet meer aan mijn Ipod aan het denken. Ik kon immers met mijn 77 dollar bijna 8 kinderen een leuke kerst geven, MET een klein cadeautje ( ze kopen kleine cadeautjes van ongeveer 10 dollar ).

Ik moet eerlijk zijn : ik heb meer dan een half uur moeten nadenken over wat ik ging doen. Want voor mij was het alles of niets: Ik wou niet 'maar' de helft geven en de rest zelf houden. Want als ik voor het weggeven koos ging ik mij toch nog altijd slecht voelen dat ik de andere helft ook niet had weggegeven. Maar wat met die Ipod? Want ik had dat ding toch al zolang gewild. Ik begon ineens een beetje als Gollum uit ' The Lord Of The Rings ' te denken : Waarom zou ik hier niet eens iets voor mezelf kopen ? Ik had er immers zolang voor gespaard, en ik was toch al redelijk dicht gekomen.

Ik schaam me er nu voor dat ik een half uur heb moeten nadenken over mijn beslissing. Ik meldde mij aan op MSN, en de eerste persoon die ik zag in mijn lijst was Joke Veys ( nog eens merci Joke! ), en ik begon er met haar over te praten. Hoe het kwam weet ik niet, maar zij vond mijn probleem toch niet zo dom, en woog met mij alle voordelen en nadelen af. Ondertussen wist ik eigenlijk al lang wat ik van plan was, maar ik wou toch nog eens de mening van iemand anders horen. Ik kreeg vervolgens ook hulp van Birgitt, een van mijn uitwisselingsvriendinnen die ook in Michigan zit. Ik weet niet waarom, maar ik vond het enorm plezierig om hierover na te denken.

Uiteindelijk was het iets dat Joke zei dat de doorslag gaf :
Wat als je hier binnen 5 jaar aan terugdenkt ?
Wil herrinnerd worden aan het feit dat je die mooie Ipod toch wel hebt gekocht, dat je vele mooie uren met het ding doorbracht, en dat het je rots in de branding was op elk stil moment waarop het toch wel nodig was om naar muziek te luisteren?
Of wil je herrinnerd worden aan het feit dat je 7 arme kinderen blij hebt gemaakt met een cadeautje en een mooie kerst hebt gegeven ?

Morgen is de laatste dag van de ' Change Competition '. Ik heb besloten om mijn volledige 77 dollar aan de kerstkinderen te schenken. Ook al heeft het minstens een half uur geduurd vooraleer ik beslist had wat ik ging doen. Nu ik er, alweer een uur later, over nadenk, sta ik 100 percent achter mijn beslissing. Maar moet ik me schuldig voelen dat het zolang heeft geduurd om dat te beseffen?

Reacties zijn meer dan welkom.
Pieter